واژه شناسی هنر

واژه شناسی هنر

اصل و ریشه واژه هنر به لفظ سونر و سونره سانسکریت بر می گردد. سونر و سونره در زبان اوستایی به هونر و هونره قلب شده اند. هو یا سو به معنی نیک و نر و نره به معنای مرد و زن آمده است. (مدد پور،1390 :90)

برخی دیگر ریشه کلمه هو را خو دانسته اند؛ همچون تبدیل خور به هور؛که برای سادگی به خوب برگردانده شده است همچون تبدیل چو به چوب (آیت اللهی ، 1381: 201). پس ترکیب هونر یا هونره به معنای نیک مرد و نیک زن یا مرد و زن خوب و فرزانه بوده است. در کتاب اوستا هنر از صفات اهورا مزدا به شمار رفته است : تو در پایان گردش آفرینش با هنر خویش بدان را از نیکان باز خواهی شناخت (اوستا، یسنا،هات43، بند5).

در یونان باستان در مورد هنر از واژه استفاده می کردند که به هر دو معنای امروزی فن و هنر به کار می­رفت. واژه کهن لاتین نیز تمایزی میان فن و هنر را نشان نمی داد . مصدر لاتین  به معنای گرد هم آوردن بود.هر دو واژه در دوران نوزایی(رنسانس) به معنای چیزهای آموختنی مورد استفاده قرار می گرفتند در این ایام این واژه بیشتر در مورد بیان نوع خاصی از حقیقت یعنی حقیقت تخیلی به کار می رفت (احمدی، 1375: 27).

بسیاری از نظریه­پردازان همچون نصر،مددپورو... ریشه کهن این واژه را اوستایی و سانسکریت می­دانند. ریشه لاتین یعنی به معنی متصل کردن و مرتبط کردن است و ریشه کهن هند و اروپایی هم به معنی متصل کردن و پیوند دادن است. کلمه آرتا در اوستایی به معنی امر مقدس از همان ریشه آر آمده است چرا که امر مقدس عامل اتصال همه عالم است . پس ریشه کلمه به معنی متصل کردن و پیوند دادن با  وساطت امر مقدس است.(حبیبی، 1380: 9-10).

انجام پایان نامه هنر